Wielokrotnie wymawiamy te słowa Modlitwy Pańskiej: przyjdź Królestwo Twoje. O jakie jednak Królestwo modlimy się? Czy wiemy, co jest centrum naszej modlitwy, jakie pragnienie w niej wyrażamy?
Poniżej zapraszam do przyjrzenia się jak jest ono (Królestwo Jego, naszego Pana) określane w Piśmie Świętym, które zawsze pozostaje ostatecznym, w każdej kwestii wiary, autorytetem.
Królestwo jest jednym z wielkich przedmiotów Objawienia Bożego. Zwłaszcza w Nowym Testamencie jest scharakteryzowane przez pewne wyrażenia, które należy poznać i rozróżnić.
1. Królestwo Boże (Mk 1,14-15).
2. Królestwo niebios (Mt 4,17). Wyrażenie to spotkać można tylko w Ewangelii według Mateusza.
3. Królestwo Ojca (Mt 13,43).
4. Królestwo Syna Człowieczego (Mt 16,28).
5. Królestwo Jezusa (Jn 18,36).
6. Królestwo Chrystusa i Boga (Ef 5,5).
7. Królestwo Syna i Jego miłości (Kol 1,13).
8. Królestwo Pańskie (2 Tm 4,18).
9. Królestwo wieczne naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa (2 P 1,11).
10. Królestwo świata naszego Pana i Jego Chrystusa (Obj 11,15).
Takie są różne wyrażenia, którymi Pismo Święte Nowego Testamentu posługuje się, by zdefiniować to, czym jest Królestwo naszego Boga.
Duch Święty zatem, który przenika słowo Biblii, ukazuje różne aspekty Królestwa, których nie mylenie jest rzeczą ważną. Jakie jest ich znaczenie? Przyjrzyjmy się im nieco bliżej.
Ad 1. Królestwo Boże.
Jest to sfera, którą Bóg zarządza, domena, w której Bóg wykonuje swoją władzę prawdziwie rządzącego. Nie można do niej wejść jak tylko przez nowe narodzenie, zgodnie z tym, co sam Pan naucza (Jn 3,5).
Jego zasięg jest przede wszystkim moralny i duchowy. Apostoł Paweł także podkreśla ten aspekt w swoich pismach (Rz 14,17).
Każdy wierzący należy do Królestwa Bożego. Nie jest tylko dzieckiem Bożym, ale jest także członkiem Jego Królestwa. I jako taki winien jest Mu posłuszeństwo i poddanie; Jemu – Bogu, Ojcu.
Ad 2. Królestwo niebios.
Wyrażenie to jest kontrastem dla królestw ziemskich. Król Nabuchodonozor (Nebukadnesar) dowiedział się np., że jego królestwo zostanie mu pozostawione, jeśli tylko pozna, że władza należy do niebios (Dn,4,23).
To Ewangelia według Mateusza, Ewangelia Króla obiecanego ludowi Izraela, wspomina o Królestwie niebios. Pan Jezus, zwiastowany przez proroków Starego Testamentu Mesjasz, ukazał się na ziemi, głosząc Królestwo niebios/niebieskie. Nie będąc przyjęty, nie mógł ustanowić swojego Królestwa. Pan stał się Królem w niebie i Królestwo Jego rozwija się w sposób ukryty (Mt 13,11). Dopiero później, podczas skruchy dzieci Izraela, Królestwo to nie będzie już ukryte, ale w chwale i mocy.
Ad 3. Królestwo Ojca.
Jest nim niebo, Królestwo Niebieskie, gdzie Ojciec ma swoje mieszkanie (chodzi tu przenośnie o rzeczywistość odmienną od naszej ziemskiej, ludzkiej, doświadczalnej). Ewangelie mówią o Królestwie „mojego” Ojca, „waszego” Ojca, „ich” Ojca.
Pan Jezus, podczas ustanowienia Wieczerzy, powiedział o owocu winnym: Ale powiadam wam: Nie będę pił odtąd z tego owocu winorośli aż do owego dnia, gdy go będę pił z wami na nowo w Królestwie Ojca mego (Mt 26,29), to znaczy w niebie. Dodał także odwagi swoim uczniom, mówiąc do nich: Nie bój się, maleńka trzódko! Gdyż upodobało się Ojcu waszemu dać wam Królestwo (Łk 12,32).
Od tej chwili mieli poszukiwać go i wszystkie rzeczy konieczne na ziemi miały być im dane.
Pan mówi wreszcie o sprawiedliwych, o tych, którzy za Nim pójdą: będą świecili jak słońce w Królestwie ich Ojca (Mt 13,43). Nie jest to Królestwo ustanowione w chwale na tej ziemi, ale sfera niebieska Królestwa, w którym będą żyć w klimacie głębokiej intymności kontaktu z Bogiem.
Jeśli chodzi o tych, którzy wyrządzili zło, ich część będzie tam, gdzie będą się rozlegały płacz i zgrzytanie zębów.
Ad 4. Królestwo Syna Człowieczego.
To sfera ziemska Królestwa Tego, który poznawszy głębokie upokorzenie, ukarze się w chwale Mt 24,30). Będzie On panował nad wszystkimi dziełami rąk Bożych, jak to deklaruje Psalm 8.
Scena przemienienia jest już próbką tej chwały, którą Pan przyznał swoim uczniom (Mt 16,28).
Ad 5. Królestwo Jezusa.
Jest to Królestwo niebieskie, którego Jezus jest Królem i o którym mówi do sądzącego Go Piłata.
Jako Syn Człowieczy, ustanowi później swoje Królestwo na ziemi. Ale dla czasu obecnego wyznaje, że nie przyszedł, aby królować, ale aby dać świadectwo prawdzie (Jn 18,36-37).
Jest to piękne wyznanie dokonane przez Chrystusa Jezusa właśnie przed Poncjuszem Piłatem, o której mówi Paweł do Tymoteusza (1 Tm 6,13).
Ad 6. Królestwo Chrystusa i Boga.
Przed odziedziczeniem takiego Królestwa, wierzący musi objawić tutaj na ziemi charakter moralny. Jest on zachęcony do podążania w miłości, jako dziecko światła, jak wypada świętym (Ef 5,3.5).
To Królestwo jest najpierw nazwane Królestwem Chrystusa, Namaszczonego Bożego, ponieważ to On, który wprowadzając swoich na tę scenę szczęśliwości i chwały wiecznych, będzie jego Głową i Centrum.
Jest ono (Królestwo) następnie nazwane Królestwem Boga, co przypomina wierzącemu, że powinien podążać w sposób godny Boga, który nas wzywa do swojego własnego Królestwa i do swojej własnej chwały (1 Tes 2,12).
Ad 7. Królestwo Syna i Jego miłości.
Jest to Królestwo, sfera niebieska Królestwa - Królestwa szczęśliwości w miłości, gdzie miłość króluje i dominuje nad wszystkim. Wyzwoleni z mocy ciemności zostaliśmy przeniesieni doń łaską Bożą (Kol 1,13). Tam, już teraz, możemy kontemplować wspaniałą osobę Syna, która ukazuje się nam, jako będący w centrum miłości Ojca, jako będący Tym, na którego wylewa się miłość Ojca.
Ad. 8. Królestwo Pańskie.
Apostoł Paweł, dobiegłszy do końca swojego życia, wiedział, że będzie wyzwolony z wszelkiego złego dzieła, z wszelkiego zła, ze strony szatana, nieprzyjaciela dzieła łaski Bożej.
Jeżeli miałby być zabrany z ziemi, wiedział, że w każdym razie byłby zachowany dla Królestwa swojego Pana. Cieszył się już tym, jako czymś na zawsze, w chwale niebios.
Apostoł mówi często o Panu w 2 Liście do Tymoteusza. To Pan był przy nim w trudnych chwilach i to On go umacniał. To będzie także Pan, który go przyjmie w swoim Królestwie niebieskim (2 Tm 4,18).
Ad 9. Królestwo wieczne naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa.
Królestwo wieczne, niebo, gdzie króluje nasz Pan, należy do każdego wierzącego. Jednakże, wejście do takiego Królestwa może być wspaniałe, albo bardzo mizerne. Tym, którzy nic nie znaleźli w świecie, a którzy wszystko znaleźli w Panu, będzie dane wspaniałe wejście do Królestwa. Ale tym, którzy nie przejmowali się rzeczami Bożymi, którzy żyli tylko w poszukiwaniu i pożądaniu rzeczy ziemskich, będzie owo wejście bardzo utrudnione… (2 P 1,11).
Apostoł Paweł mówi o Królestwie niebieskim Pana, Apostoł Piotr widzi otwierające się przed nim Królestwo wieczne Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Jeden i drugi byli świadomymi autorytetu Tego, któremu służyli i w którego chwałę pragnęli wejść.
Ad 10. Królestwo świata naszego Pana i Jego Chrystusa.
Jest to Królestwo, które - w uznanym przez Pana czasie - zostanie ustanowione na ziemi. Wtedy przypadnie królowanie Panu naszemu i Pomazańcowi Bożemu (Obj 11,15). Nastanie moc i panowanie Pomazańca (Obj 12,10).
Nie będzie to już świat, w którym jakąś władzę ma szatan (Jn 14,30). Wielkie głosy, w niebiosach, będą błogosławiły Boga, ponieważ królestwa świata przyjdą do naszego Pana i do Jego Chrystusa; do Tego, który kiedyś był nienawidzony, lekceważony, odrzucony przez ludzi.
Stworzenie, które wzdycha i które cierpi z wysiłku aż do teraz (Rz 8,22), odnajdzie błogosławieństwo w królowaniu Syna Bożego.
I trzeba, aby On królował, pisze Apostoł (1 Kor 15,25). Następnie, kiedy wszystkie rzeczy będą Mu poddane, odda Królestwo Bogu Ojcu, aby Bóg był wszystkim we wszystkich. Nasz Pan, jako człowiek, powróci w swojej doskonałej ludzkości, pozostając tym, kim jest od zawsze, jedynym Synem Ojca.
Takie jest pragnienie wszystkich wierzących, takie jest pragnienie żyjącego Kościoła. O jego realizację modlimy się razem: „Przyjdź Królestwo Twoje”…
Tomasz Pieczko, Augustinus 55