1 Psalm Dawidowy.
Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mojej,
Aż położę nieprzyjaciół twoich jako podnóżek pod nogi twoje!
2 Berło mocy twojej ześle Pan z Syjonu:
Panuj wśród nieprzyjaciół swoich!
3 Lud twój chętnie pójdzie za tobą
W świętej ozdobie, gdy wystawisz wojsko swoje;
Młódź twoja zrodzi ci się
Jak rosa z zorzy porannej.
4 Przysiągł Pan i nie pożałuje:
Tyś kapłanem na wieki według porządku Melchisedeka.
5 Pan po prawicy twojej
Zetrze królów w dzień swego gniewu.
6 Będzie sądził narody, pobije wielu,
Roztrzaska głowy jak ziemia szeroka.
7 Będzie pił w drodze ze strumienia,
Dlatego głowę podniesie.
Powyższy psalm jest tak zwanym psalmem królewskim.
Psalm 110 jest podobnie jak Psalm 2 i 72, tzw. psalmem koronacyjnym, mówiącym o koronacji króla. Koronacja króla była wielką i ważną ceremonią, podczas której król został błogosławiony (por. 1 Sam. 10:1; 2 Krl. 11:12).
W omawianym psalmie 110 mowa jest o szczególnym i wyjątkowym Królu. Król Dawid mówi do Króla większego od niego, mianowicie do Mesjasza. To słowa samego Pana wypowiadane ustami jego sługi Dawida.
Psalm 110 jest bardzo ważnym tekstem o Mesjaszu i jest jednym z najczęściej cytowanych tekstów Starego Testamentu w Nowym Testamencie.
Bóg mówi do Mesjańskiego Króla, że ma siedzieć po Jego prawicy, po prawej stronie króla, które w starożytności stanowiło najbardziej honorowe miejsce.
Król Dawid był największym królem w historii Izraela, ale Król mesjański jest większy. Większy jest od kogokolwiek, kto został stworzony: gdyż do którego z aniołów powiedział kiedy: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół twoich jako podnóżek stóp twoich (Heb. 1:13).
Ewangelie opisują, że Jezus, Mesjasz, został odrzucony przez ludzi, ale tego wywyższył Bóg prawicą swoją jako Wodza i Zbawiciela (Dz. Ap. 5:30). Jezus Chrystus, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami (Rzymian 8:34).
Jezus może siedzieć po prawicy Boga, co oznacza najwyższe miejsce. Kapłan stał podczas służby, ale Mesjasz siedzi, jako znak, że zakończył dzieło (Heb. 10:11).
Gdy On złożył raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, Jezus usiadł po prawicy Bożej, oczekując teraz, aż nieprzyjaciele jego położeni będą jako podnóżek stóp jego (Heb. 10:12-13; por. 1 Kor. 15:25).
W wielu innych miejscach Nowego Testamentu znajdujemy myśl, że Pan Jezus, Który zmartwychwstał, jest Królem-Mesjaszem, siedzącym po prawicy Boga Ojca (por. Dz. Apost. 2:32-35; 1 Kor. 15:25; Efez. 1:20; Kol. 3:1; Heb. 1:3, 13; 8:1; 10:12; 12:2; 1 Piotra 3:22).
Pan położy wrogów jako podnóżek dla króla. W starożytności poddany król musiał klęknąć w pozycji na czworakach przed zwycięskim, zasiadającym na tronie królem, a ten położył swe nogi na niego. W ten sposób poddany król ‘funkcjonował’ jako podnóżek dla zwycięskiego króla, co oznaczało dla niego największe możliwe poniżenie. Pan zwyciężył i poniża wszystkich wrogów, żaden wróg nie będzie już stanowił zagrożenia.
Hebrajski tekst trzeciego wersetu jest trudny i można go przetłumaczyć na różne sposoby. Mimo to znaczenie jest wystarczająco wyraźne: werset mówi o tych, którzy są chętni i chcą pójść do Króla mesjańskiego by Mu służyć. Chcą pójść z nim na świętą wojnę (por. Sędziów 5:2).
Można też tłumaczyć: twój lud (będzie) ofiarą dobrowolną, co przypomina słowa Apostoła Pawła mówiące o składaniu siebie, jako ofiary żywej (Rz. 12:1; por. 2 Kor. 8:3-5).
Pan przysiągł i nie pożałuje, że Chrystus jest Mesjaszem, Królem i Kapłanem, co oznacza, że nie zostaje już odwołany. W przeciwieństwie do ludzkich kapłanów jak np. kapłan Heli, który stracił obietnice kapłaństwa dla jego potomstwa (1 Sam. 2:30) Jezus jest Kapłanem, Który nigdy nie nadużywa swojej służby, bo nie grzeszy. W Nowym Testamencie czytamy, że Jego kapłaństwo jest bardziej doskonałe niż jakiekolwiek kapłaństwo w Starym Testamencie (por. np. List do Hebrajczyków 5:5-10; 6:19-7:28). List od Hebrajczyków opisuje, że Jezus Chrystus jest Kapłanem wyższym niż kapłani Starego Testamentu.
Mesjasz jest Kapłanem według porządku Melchizedeka, którego imię oznacza: król sprawiedliwości. Melchizedek był królem Salemu (Jeruzalem) oraz kapłanem Boga Najwyższego (Ks. Rodzaju / I Mojż. 14:18-20), który spotkał Abrahama po bitwie. Melchizedek pobłogosławił Abrahama, na co ten dał mu jedną dziesiątą łupu, co wskazuje na to, że Melchizedek był wyższy niż Abraham i dlatego też jest ponad jego potomstwem, czyli ponad ludem Bożym. Wyższy jest więc od kapłanów Izraela, będących potomstwem Abrahama, co podkreśla List do Hebrajczyków (Heb. 7:4-19).
Melchizedek jest typem, który wskazuje na Mesjasza (Heb. 7:1-5). Nie czytamy w Biblii nic więcej o nim, jest jakby był bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. (Heb. 7:3).
Jezus jest Kapłanem wiecznym. Tylko On może być prawdziwym Kapłanem, który dokonał zadośćuczynienia za nasze grzechy, czego nie mógł uczynić żaden kapłan na ziemi. Wszystkie ofiary składane przez kapłanów w Izraelu wskazywały jedynie na to, jak poważny jest nasz grzech, za który musi zostać wylana krew. Każda ofiara w Starym Testamencie wskazuje na ostateczną i jedyną skuteczną ofiarę, którą złożył na krzyżu Chrystus.
Mesjasz z rodu Dawida musi być z porządku Melchizedeka, co znaczy, że musi być jednocześnie kapłanem i królem. W Izraelu urzędy kapłana i króla były oddzielone. Kapłanem mógł być tylko ktoś z plemienia Lewitów, z rodu Aarona, królem natomiast z plemienia Judy, z rodu Dawida. Król nie miał prawa składania ofiar w świątyni, a kapłan nie posiadał władzy politycznej.
W Starym Testamencie nie znajdujemy żadnego innego króla, który jest jednocześnie kapłanem, wskazując w ten szczególny sposób na Mesjasza. Prorok Zachariasz prorokował o Mesjaszu (latorośl, Zach. 6:12), który będzie jednocześnie królem i kapłanem (Zach. 6:9-14).
List do Hebrajczyków cytuje Psalm 110:1, aby pokazać, że Jezus, będący potomkiem Dawida, jest nie tylko Królem, ale też Kapłanem (Heb. 5:5-6; por. Heb 1:3).
Jezus Chrystus jest kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka, który osiągnąwszy pełnię doskonałości, stał się dla wszystkich, którzy mu są posłuszni, sprawcą zbawienia wiecznego (Heb. 5:6, 9). Skoro Chrystus jest wiecznym Królem i Kapłanem, zbawienie, które daje, też jest wieczne. To wielki kontrast ze służbą ludzkich kapłanów, która jest niedoskonała, oraz tymczasowa, bo każdy ludzki kapłan był śmiertelny.
Psalm kończy się opisem ostrej walki (w. 5-7). Koronacja i zasiadanie na tronie Mesjańskiego Króla nie jest końcem, lecz początkiem zakończenia tego świata. Król zacznie działać: pójdzie na wojnę, by zniszczyć wszystkich wrogów (to samo widzimy w Psalmie 2).
Teraz Pan sam walczy, już nie czytamy o armii woluntariuszy z wersetu 3. To święta wojna Pana. Opis i wyjaśnienie tej ostatecznej wojny znajdujemy w Księdze Objawienia, gdzie czytamy o walce ostatecznej, zwycięstwie nad wrogiem oraz sądzie ostatecznym (np. Obj. 19:11-21).
Psalm jednak jeszcze nie opisuje końca, który z pewnością przyjdzie. Wierzący musi być cierpliwy, gdyż koniec przyjdzie w Bożym czasie, którego nikt nie zna. To, że wojna trwa nie jest spowodowane przez to, że Bóg byłby słaby, lecz jest to Jego suwerenny plan. Z pewnością zwycięży i doprowadzi wszystko do końca, ponieważ On jest wszechmogący.
Psalm 110 mówi o Królu Mesjańskim, będącym naszą nadzieją, ponieważ jest kapłanem, który pośredniczy i jest jednocześnie ofiarą za nasze grzechy, oraz Królem, który zwycięży nad wszystkimi wrogami, aby lud Boży mógł mieszkać w pokoju z Bogiem (Izajasz 11:1-11).
Petrus Snoeijer