Jego imię brzmiało Jezus, natomiast tytuł - Chrystus. Imię Jezus mógł nosić każdy izraelski chłopiec, mężczyzna. Jezus, stojąc przed Sanhedrynem zadeklarował, że jest Chrystusem, i za to został osądzony.

„Chrystus” jest greckim tłumaczeniem hebrajskiego wyrazu ‘mashiach’, mesjasz. Po polsku można przetłumaczyć go jako „namaszczony”.

O namaszczeniu czytamy w Starym Testamencie: Bóg wybierał kogoś do konkretnego urzędu i zadania, znakiem którego było namaszczenie olejem. Olej jest symbolem Ducha Świętego, wskazującego osoby, które mają wykonać zlecone im zadanie. Jednocześnie namaszczenie oznacza, że Duch Święty daje siłę, aby wykonać zadanie, do którego zostało się powołanym.

W czasach Starego Testamentu istniały trzy urzędy, związane z namaszczeniem świętym olejem: króla, kapłana, proroka.

Król rządził ludźmi w imieniu Boga.

Prorok przemawiał w imieniu Boga do ludzi.

Kapłan natomiast mówił w imieniu ludzi do Boga.

Ludzie sami nie wybierali tych zadań, lecz byli wybierani, wskazywani przez Boga. Zadaniem  wszystkich namaszczonych w Starym Testamencie było działanie w imieniu Boga;  często, aby ratować Izrael. Ostatecznie jednak nikt nie był w stanie go uratować. Wszyscy namaszczeni wskazywali w swoim działaniu na ostatecznie obiecanego, Namaszczonego -  Mesjasza, Chrystusa. Apostołowie ciągle udowadniają, że Jezus Chrystus jest tym obiecanym Namaszczonym, który ostatecznie wykupi i zbawi.

Jezus nie jest namaszczony w taki sam sposób, jak inni przed Nim w Starym Testamencie. W Ewangeliach czytamy o chrzcie Jezusa przez Jana Chrzciciela: Duch Święty zstąpił na Niego w cielesnej postaci jakby gołębica. Rozległ się też głos z nieba: „Ty jesteś moim umiłowanym  Synem, w Tobie mam upodobanie” (Ew. Łukasza 3,22).

Wtedy publicznie potwierdzone zostało to, że Chrystus jest obiecanym Mesjaszem, Chrystusem, Namaszczonym (por. Ew. Jana 7,28).

Chrystus był namaszczonym na wszystkie trzy urzędy, które znajdujemy w Starym Testamencie.

Chrystus jest prorokiem

Najważniejszym zadaniem proroka było głoszenie Słowa Bożego. Prorok często nie cieszył się sympatią innych, ponieważ głosił to, czego ludzie nie chcieli słyszeć, wspominał ich grzechy, upominał, nawoływał do nawrócenia się.

Jezus Chrystus nauczał o woli Bożej, wyjaśniał Pismo Święte; głosił, pomagając ludziom konkretnie się do tego dostosować. Przykładem jest np. tzw. Kazanie na górze (Ew. Mateusza 5-7), gdzie Jezus wyjaśnia prawdziwe znaczenie Prawa Bożego i naucza jak według niego żyć.

Jezus Chrystus objawił nam Imię Boga, objawił nam Boga samego. Przez Chrystusa poznajemy Boga, jako Boga miłości i zbawienia. Chrystus objawił nam zbawienie od grzechów i dostąpienie wiecznego życia z Bogiem.

Nikt nie pokazał tak jasno i przekonywująco miłości Boga do świata, jak tylko Chrystus. Jedyną drogą do Boga Ojca jest Jezus Chrystus.

Podobnie jak wielu innych proroków w Starym Testamencie, Jezus także był przez wielu odrzucany, ponieważ głosił prawdę o ludzkim życiu i nawoływał do nawrócenia się. Czytamy w wielu miejscach, że niektórzy pragnęli Go zabić, co też ostatecznie uczynili (por. Ew. Łukasza 4,16-24).

Chrystus jest nadal Prorokiem. W Kościele głoszona jest jego Ewangelia. Jezus jest Chrystusem, Mesjaszem, który zwyciężył szatana i zmartwychwstał, zapewniając nam zbawienie. Jezus powołuje nadal ludzi do głoszenia Słowa Bożego na całym świecie. Przez Chrystusa Kościół i wierzący są świadectwem w świecie.

Chrystus jest najwyższym Kapłanem

W Starym Testamencie kapłani mieli różne zadania: składanie Bogu ofiary w imieniu ludu, wstawianie się w modlitwach wobec Boga w imieniu ludu, błogosławienie ludu w imieniu Boga, nauczanie ludu o woli Bożej.

Chrystus jest kapłanem. Nie jest jednym z kapłanów, ale jest najwyższym kapłanem (por. Hebrajczyków 5,5-6).

Jan Chrzciciel powiedział o Chrystusie: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata (Ew. Jana 1,29). W czasach Starego Testamentu oraz w czasach Jezusa było wielu kapłanów, składających Bogu w imieniu grzesznych ludzi ofiary z błaganiem o przebaczenie. Ale żadna z nich nie była w stanie rzeczywiście zgładzić grzechów. Chrystus był pierwszym i jedynym, który rzeczywiście zgładził nasze grzechy poprzez złożenie siebie samego jako jedynej, doskonałej ofiary, raz na zawsze, ofiary jedynej i wystarczającej. Powtórzenie tejże ofiary jest zupełnie niepotrzebne, a nawet niemożliwe. Jezus jest jednocześnie kapłanem i ofiarą.

Jezus nadal jest Kapłanem. Nie składa już ofiary, ponieważ to już zostało wykonane na Golgocie, raz na zawsze. Jezus, jako kapłan, wstawia się w modlitwie u Boga w imieniu ludzi: Chrystus bowiem nie wszedł do świątyni […] ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga (Hebrajczyków 9,24).

Gdyby jednak ktoś zgrzeszył, mamy Orędownika przed Ojcem - Jezusa Chrystusa sprawiedliwego (1 Jana 2,1).

Jezus jest naszym najlepszym, doskonałym Orędownikiem wobec Boga, który wstawia się za nami. W związku z tym nie potrzebujemy żadnej innej osoby (żadnego „świętego”), która miałaby za nami wstawiać się przed Bogiem (por. Rzymian 8,34).

Chrystus jest Królem

Król Izraela miał w szczególny sposób wskazywać na Mesjasza. W Starym Testamencie król nazywany jest często pomazańcem Pana. Był on namiestnikiem w imieniu Boga.

Zadaniem króla było sprawowanie sprawiedliwych rządów nad narodem, prowadzenie go w bitwach podczas wojen oraz sprawowanie funkcji najwyższego sędziego. Król powinien służyć wiernie Bogu, aby naród żył bezpiecznie, szczęśliwie, w pokoju.

Jezus narodził się, jako potomek rodu królewskiego, zwanego domem Dawida. Anioł powiedział do Marii: Będzie On wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca Dawida. Będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca (Ew. Łukasza 1,32-33).

Chrystus nieustannie głosił nadejście Królestwa Niebios (por. Ew. Mateusza 4,17). W Ewangeliach czytamy, jak Jezus z królewskim pełnomocnictwem uzdrawia ludzi (np. Ew. Mateusza 4,23), wyrzuca demony z opętanego (np. Ew. Marka 5,1-20), uspokaja sztorm (Ew. Marka 4,35-41). Chrystus jest królem, nawet demony muszą być Mu posłuszne.

Przez swoją śmierć na krzyżu zrzucił szatana z jego tronu i odniósł ostateczne zwycięstwo nad śmiercią i złem.

Chrystus jest Głową Kościoła, który rządzi służąc. Chrystus jest dobrym Pasterzem, który chroni nas i wspiera (por. Ew. Jana 10,27-28; Kolosan 1,18).

Chrystus ma najwyższe miejsce w niebie: siedzi po prawicy Boga Ojca i posiada wszelką władzę w niebie i na ziemi. Chrystus rządzi wszechświatem, jest Królem. (por. Efezjan 1,20-23; Ew. Mateusza 28,18).

Chrystus jest prorokiem, kapłanem i królem. Głosi Prawdę Bożą, wstawia się za nas u Boga Ojca i rządzi Kościołem i światem.

Pedro Snoeijer, Augustinus nr. 12